Enkele jaren geleden heb ik de boot gemist. De sociale media boot. Ik vraag me af of het toen bewust was. Had ik er toen misschien geen energie voor? Of heb ik de boot aan mij voorbij laten gaan omdat ik tevreden was op de kade? Ik hou van eenvoud en echtheid. Als ik me er nu wél aan waag, voel ik me afkomstig uit het stenen tijdperk. Dan heb ik plots veel zin om in een rots te gaan krassen en met een knuppel te zwaaien. Die digitale ontmoetingswereld maakt zoveel wakker. De druk om een perfect venster naar ons leven te creëren. Vergelijkingsmechanismen die in gang schieten. En dan nog te zwijgen over de verslavende effecten die (ongewild?) In deze platformen geïntegreerd worden.
Achter de perfecte foto’s en stories schuilt het echte leven. We zien enkel de zonnige, gefilterde kant van het verhaal. Dat maakt bij mij de honger naar ‘van vlees en bloed’ wakker. Willen we onze kinderen leren dat perfect is wat telt? Och wat maken we onszelf wijs, onze kinderen weten al lang dat maar een deel van het verhaal verteld wordt. Ik hoop dat ze weten dat ze op hun gezicht mogen gaan en er dan armen hen opvangen en troosten. Ik hoop dat ze mogen ervaren wat echt contact is en de schoonheid van imperfectie mogen waarderen. Dat in het heetst van de strijd en op de schoonste momenten geen foto’s getrokken worden! Gewoon mogen zijn vanuit al onze niet-gefilterde kanten. Het maakt ons uniek en écht mens…
Deze nieuwe wereld leert me weer dat alles energie is. En ook sociale media energie kan een positieve invloed hebben, juist gericht en voor goeie doeleinden gebruikt worden. In die zin daagt het me ook uit. Om helder te krijgen waar ik voor wil gaan. Om mijn stem te laten horen en te laten zien wat ik in de wereld te bieden heb. De intentie van verbindend samen te leven klinkt me wel als muziek in de oren. Laat ons daar voor gaan!
Recente reacties