Het raakt me maar ik geef er nu even geen aandacht aan en ga door.
Toch weet mijn lichaam wat ik voel en zegt:
“hé, er is iets waar je aan voorbij gaat, even stilstaan!”
Dus ik val en kneus een rib en elleboog.
Pijn, frustratie, verdriet.
“Dit kan ik nu wel missen als kiespijn!”
Het vraagt wat tijd voor ik bij zachtheid kom en me openstel voor de betekenis.
Er is iets in mij dat aandacht vraagt…
Ons lichaam weet de weg en zorgt voor ons. Door aan de alarmbel te trekken, door signalen te sturen die duidelijk maken waar we nood aan hebben, door ervoor te zorgen dat we moeten stilstaan…
Het gaat erom die signalen ruimte en aandacht te geven. Er naar te luisteren. Dit vergt een bepaalde zachtheid en afstemming zoals wanneer je luistert naar een dier of kind dat niet jouw taal spreekt. Vaak sluiten we ons af in plaats van ons te openen voor de betekenis. Omdat we lastig zijn dat ons lichaam niet mee wil, omdat we de tijd en ruimte niet nemen om de boodschap te ontcijferen. Dat vraagt een zachte open nieuwsgierigheid, durven stilstaan en veel geduld. Het geduld loont want als we eraan voorbij gaan, verplichten we ons lichaam om nog duidelijkere signalen te geven.
Stel je open voor wat je lichaam jou wil vertellen. Dat is de weg naar goede zelfzorg! Zo vorm je team met je lichaam. Een team waarin er geluisterd wordt naar elkaar. Een team dat zich afstemt op elkaar. Een team waarin er evenwaardigheid is en elk deel elkaar naar omhoog tilt. Een team dat samenwerkt en elkaar vertrouwt.
Ben jij ook al eens voorbijgegaan aan de signalen van je lichaam? Wat gebeurde er toen?
Geef jij aandacht aan de boodschappen van je lichaam? Is het ontcijferen een last of maakt het je nieuwsgierig? Ga je door en ben je altijd in actie? Neem je af en toe een momentje om af te stemmen op je lichaam?
Recente reacties